Epilog

Pewnie nie spodziewaliście się , że już będzie epilog. Szczerze mówiąc, to ja też, ale wpadłam na pomysł, kilka dni temu, żeby go już napisać i zakończyć to opowiadanie. Pewnie pisałabym dalej, ale zbliża się szkoła, a z tym idą obowiązki, trzeba przyłożyć się do nauki bla bla bla bla…. Mimo, że nie pisałam tego opowiadania zbyt długo, to naprawdę świetnie się bawiłam. Ciężko mi trochę się żegnać, no ale takie życie. Dziękuję wszystkim, którzy komentowali rozdziały, przez co miałam motywację by pisać. Może kiedyś jeszcze napiszę jakieś, ale myślę, że za kilka lat, gdy będę starsza, przez co moje słownictwo się wzbogaci i takie tam. Więc Dziękuję i mam nadzieję do zobaczenia kiedyś… <3 <3 <3

George i Stan postanowili, że zostaną przyjaciółmi, czego Harry z Louisem w ogóle nie zrozumieli, ale to była ich decyzja, więc się nie wtrącali. A nie rozumieli, ponieważ za każdym razem gdy Lucas albo Shelley spojrzeli na siebie, to od razu płonęli  na twarzy i szybko odwracali wzrok. Larry  podejrzewał, że najzwyczajniej w świecie udają, że nie są już parą i potajemnie pieprzą się jak króliki.

Po tym, jak  Jay wysłała DNA swojego byłego męża i chłopaka swojego syna do laboratorium , musieli odczekać dwa tygodnie na wyniki. Prawdą było, że te dwa tygodnie oczekiwania, były dla nich najgorszym momentem w ich życiu. Ale obiecali sobie, że bez względu na  to, co się okaże, nie zrezygnują z siebie i nadal ze sobą będą, nawet jeśli komuś będzie to przeszkadzać.  Przez te 14 dni  byli bardzo zestresowani tą sytuacją, lecz próbowali nie dać tego po sobie poznać, co czasem im nie wychodziło. Wspierali się jak tylko mogli, gdy któryś przyłapał tego drugiego na cichym szlochaniu. Pomimo tego, że Harry był młodszy, to częściej to on pełnił rolę pocieszyciela.  Czternastego dnia, matki pozwoliły chłopcom nie iść do szkoły, bo nikt nie wiedział, czy listonosz przyjdzie rano, w południe, czy po południu, a, że chcieli od razu znać prawdę, zostali w domu. Anne i Jay również wzięły sobie wolne w pracy, by być w tym prawdopodobnie ciężkim momencie ze swoimi dziećmi.  Z samego rana Harry wraz ze swoją matką udali się do domu Tomlinsonów, by poczekać na list. Nikt nie czuł potrzeby do rozmowy, więc wszyscy usiedli na kanapach i włączyli jakiś durnowaty film, tylko po to, by czas jakoś zleciał. Harry z Louisem ciągle zmieniali pozycje na jednej z kanap, ale jedno zawsze pozostawało niezmienne. Za każdym razem byli ze sobą splecieni ciałami. Nikt zbytnio nie wstawał z siedzeń, no chyba, że któremuś zachciało się do toalety, lub gdy wychodzili do kuchni po coś do jedzenia. Usłyszenie dzwonku do drzwi było dla nich jak zbawienie, chociaż kryło się w nich dużo obawy. Nagle wszyscy się podnieśli, a Jay pobiegła dosłownie do drzwi odbierając list od człowieka ubranego w strój listonosza. Po chwili zjawiła się w salonie z białą kopertą. Spojrzała po twarzach pozostałych w tym pomieszczeniu, którzy kiwnęli głowami dając jej znak, by otworzyła zawartość listu. Chłopacy zacisnęli kciuki czekając na wyrok. Twarz mamy Lou nie wyrażała w tamtym momencie żadnych emocji. W końcu kobieta się odezwała

- Na 99, 9 % - zrobiła przerwę, przez którą reszta denerwowała się jeszcze bardziej,  odetchnęła i wykrzyczała dalszą część z radością – nie ma pomiędzy wami pokrewieństwa. - W jednej chwili do oczu chłopaków napłynęły łzy szczęścia. Nie da się opisać co czuli w tym momencie. Zaczęli skakać, przytulać się i wycierać spływające strumieniami łzy z twarzy. Ten dzień zdecydowanie był ich i najlepszym i najgorszym dniem w życiu, choć żyją kilkanaście lat dopiero.

Od tamtego dnia wiele się nie zmieniło. Nadal są szczęśliwi, mając siebie obok. Oczywiście zdarzały się czasem jakieś sprzeczki, przez co chłopcy nie odzywali się do siebie przez kilka dni, ale potem bez problemu godzili się, płacząc przez godzinę jak bardzo to źle zrobili. To wszystko sprawiało, że ich miłość rosła na sile. Zdarzało się, że raz na jakiś czas, ktoś wyzywał ich od pedałów, od ludzi, których powinno się tępić  lub spalić żywcem na stosie, lecz oni się tym nie przejmowali i żyli dalej. Szkoły do, których chodzili były bardzo tolerancyjne, gdzie było kilka związków homoseksualnych, więc nikomu nie przeszkadzało, że Harry z Louisem są parą.

Pewnego dnia, mama Harrego ogłosiła, że zmienia pracę, przez co w domu będzie jeszcze rzadziej, ale będzie zarabiać więcej. Chłopakowi było naprawdę smutno, Lae wiedział, że matka chce dla niego jak najlepiej. Dzień po ogłoszeniu tej nowiny, Louis zjawił się w progu Harrego z walizkami. Młodszy nie wiedział o co chodzi, ale wtedy mama wytłumaczyła mu, że zaproponowała starszemu, by zamieszkał z nim, by ie czuł się tak samotnie, na co zgodził się bez zastanowienia.

Radzili sobie bardzo dobrze. Często gotowali dla siebie posiłki, a czasem zamawiali jakieś jedzenie na wynos, gdy pani Styles była zajęta. Mieli także taki zwyczaj, że w każda niedzielę spotykali się u jednej z rodzin i jedli wspólnie obiad.

Nawet matki chłopców znów zaczęły się ze sobą spotykać i zostały najlepszymi przyjaciółkami, tak jak kiedyś.

Wszystko było tak jak powinno być. Chłopcy cieszyli się wspólną miłością, a to było najważniejsze i mieli nadzieje, że nic nie stanie im na przeszkodzie i do końca życia będą razem.